این سفر در مورد روزهایی است که با بزرگ‌ترین حقیقت زندگی، یعنی مرگ آشنا شدم و فهمیدم علی‌رغم همه مناسبت‌ها و روابطی که داریم، در این مسیر تنهای تنها هستیم.

برای قلب مهربان انسان، هیچ دوایی بهتر از انتشار محبت نیست. نیکی‌های کوچک، احترام به هستی است. در این سفر پیوسته دانه محبت می‌کاریم و جوانه عشق و امید برداشت می‌کنیم.

سفر علمی من با علاقه به نانوفناوری پزشکی و تأثیر آن بر زندگی انسان‌ها جدی‌تر شد. از دوران تحصیل در مقطع دکترا تا امروز، در کنار پژوهش‌های علمی، همیشه به دنبال راه‌هایی بوده‌ام که علم را کاربردی‌تر کنم و به نیازهای واقعی جامعه پیوند بزنم. تجربه کار در حوزه‌های مختلف، از تحقیقات آکادمیک گرفته تا فعالیت‌های داوطلبانه، این مسیر را برایم پربارتر کرده است. این روزها روی ایده‌ی "سیمرغ" به عنوان یک پلتفرم جمع‌سپاری علمی و اجتماعی کار می‌کنم و همچنان در مسیر یادگیری و کشف مسیرهای تازه‌ام.

ایده‌ی "سیمرغ" از دغدغه‌ای شخصی و علمی شکل گرفت: چگونه می‌توان پژوهش‌های علمی را به نیازهای واقعی جامعه پیوند زد و منابع لازم را برای تحقیقات کاربردی فراهم کرد؟ سال‌ها کار در حوزه علم و فعالیت‌های اجتماعی نشان داد که بسیاری از ایده‌های مفید، به دلیل نبود حمایت مالی و ارتباطات مناسب، هرگز به نتیجه نمی‌رسند.

"سیمرغ" تلاشی است برای ایجاد یک پلتفرم جمع‌سپاری که پژوهشگران و حامیان را گرد هم بیاورد تا علم در مسیر بهبود کیفیت زندگی و تعادل زیست بوم انسانی و طبیعی به کار گرفته شود. این سفر هنوز در آغاز راه است، اما باور دارم که با همراهی افراد دغدغه‌مند، می‌توان آن را به واقعیت تبدیل کرد.

در اردیبهشت ۱۴۰۴ به آشرام ایشا در جنوب هند سفر کردم؛ جایی در دل طبیعت، میان کوه‌ها و درختان، با فضایی متفاوت از زندگی روزمره. برنامه‌ها منظم، ساده و بی‌تجمل بودند، ارتباط با دنیای بیرون قطع می‌شد و همه‌چیز بر پایه‌ی سکوت، نظم و همکاری داوطلبانه پیش می‌رفت. تجربه‌ای بود میان یوگا، مدیتیشن، باران، غذاهای ساده‌ی گیاهی و مواجهه‌ای نزدیک‌تر با خودم و آدم‌هایی از فرهنگ‌های گوناگون. تجربه ایشا، نه سفری توریستی، بلکه مکثی بود در زندگی، بی‌ادعا و واقعی.